Foodiereis Maleisië — Deel 2: Cameron Highlands, Ipoh, Belum & de Perhentians

Met de auto door Maleisië is een avontuur op zich. Zo zullen we de laatste 40km op weg naar ons hotel in hartje Cameron Highlands nooit ofte nimmer vergeten, mede dankzij de oneindige verzameling haarspeldbochten én gefrustreerde locals omdat we die bochten niet aan 70km/uur namen. Gelukkig hebben we er naast een bijnadoodervaring ook heel wat mooie én smaakvolle herinneringen aan overgehouden!

1. CAMERON HIGHLANDS – Honing versus inktvis

Na ons bezoek aan de Butterfly Farm, waar we joekels van vlinders spotten, een bleek wasbeertje, een gerberaplantage (hoofdbestanddeel van Mrs Pomegranates bruidsboeket) en een semi-enge kermisattractie in opbouw, ging het richting Ee Feng Gu Bee Farm.

Op zich niet bij-zonder (ha…ha) veel te zien, maar ons huwelijk stond volledig in het teken van bijtjes, dus deze bijenboerderij maakte gauw deel uit van onze reisroute. Er waren zowaar drie verschillende winkels (en Inceptiongewijs winkels in winkels), dus onze geldbuidel moest hoe dan ook open. Niet voor de licht demonische bijenmagneten, wel voor honingtubekes (kostprijs RM1/stuk) en superlekkere limoenhoning.

Verder kwam ik er ook deze twee schoonheden tegen:

De dag dat ik deze sotong merah (rode inktvis met suiker en chilipeper) tegenkom in België zal er een vreugdekreet weerklinken die te horen zal zijn tot in Kuala Lumpur. Of een wanhoopskreet van vrouwlief die even ver reikt, want haar reactie bleef beperkt tot: “Bah! Da stinkt!” en “Ga uw tanden eens eerst poetsen!” Evenzeer: yummy!

Niet veel verder hing deze loebas (de inktvis wel te verstaan):

BBQ-inktvis. Ziet u die fonkelende oogjes? Onterecht, zo bleek! Heel plakkerig, veel te veel kauwwerk en een smaakje dat gewoon niet werkt met inktvis. Voor mij toch niet.

2. CAMERON HIGHLANDS – Ansjovisbroodjes

Volgende halte in de Cameron Highlands: de Boh Tea theeplantages en het Sungei Palas, waar je na een lange, lange wachtrij allerlei lekkernijen kunt proeven en van een prachtuitzicht kunt genieten. De hordes enthousiaste toeristen die in de weg van dat uitzicht lopen moet je erbij nemen. C’est la vie!

Hun iced teas zijn absoluut de moeite, hun Singapore mihoen maak ik zelf beter maar dit staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift:

Een eenvoudig wit broodje (zónder melk gemaakt, trouwens, in tegenstelling tot wat de meeste bakkers hier in Europa doen) met een hart van zoete sambal en ansjovis. (Recept volgt!)

3. IPOH – Ontbijt @ M Boutique Hotel + taugé ayam @ Lou Wong

Ipoh, een zwaar onderschatte stad, waar we geen enkele westerse toerist tegenkwamen en bijgevolg behoorlijk wat “beziens” hadden! Ook hier een autoherinnering voor eeuwig en altijd: bij het binnenrijden van de stad volgde dit gesprek:
Mrs Pomegranate: Kijk daar, kijk daar!
Mr Pomegranate: Hm. Twee honden.
Mrs Pomegranate: Nee, liefje! Kijk wat die honden aan ’t achtervolgen zijn!

En daar liep ie dan, een enorme varaan! Alsof het de normaalste zaak ter wereld was.

Los van de plaatselijke fauna, is Ipoh zeker en vast de moeite voor de geweldige straatkunst, architectuur, het waterpark (waar we weer als enige twee westerlingen rondliepen en de Maleisische vrouwtjes voor het eerst in hun leven een man met borsthaar zagen, zo leek het) en de prachtige tempels in de buurt (Kek Look Tong wordt sowieso druk bezocht, maar op de allerallerallerallerallereerste plaats staat voor ons Sam Poh Tong, een kleine broer van Kek Look Tong, maar véél charmanter. Hier beleefde ik mijn enige echte zenmoment. Aanrader!

Ipoh heeft ook één van de coolste hotels waar we ooit hebben gelogeerd: het M Boutique Hotel. Hoog hipstergehalte, dat in schril contrast staat met de buurt waarin het gelegen is, en lekker ontbijt. Ik ging er voor de gefrituurde champignonloempia’s en gestoomde veggiebroodjes. Niet voor de grote honger ’s morgens, maar Ipoh heeft genoeg culinaire opties om dat goed te maken. Niet vergeten trouwens: in Maleisië is het doodnormaal om zes maaltijden per dag te eten. Just saying…

Helaas hadden we in Ipoh lang niet genoeg tijd om alles te ontdekken, dus gingen we voor hét gerecht waarvoor de stad bekend staat: taugé ayam, oftewel kip met sojascheuten. Klinkt verre van indrukwekkend, ik weet het, maar eerlijk waar de moeite. Bij Lou Wong (49, Jalan Yau Tet Shin) zeker. PS: noedels zijn sinds onze huwelijksreis naar Bali in 2015 een vast onderdeel geworden van mijn Aziatische kookroutines indien mogelijk, dus toen meneer Wong vroeg of we een bijgerecht wilden, wist ik meteen wat zeggen. 😉

4. BELUM RAINFOREST RESORT

Wegblijven! Wie het regenwoud wil zien, gaat maar naar Sarawak en co. Belum is niet echt de moeite, en hetzelfde kan gezegd worden van het Belum Rainforest Resort.

Op onze eerste (en gelukkig enige) avond in Belum aten we à la carte. De chef’s salad was niet slecht, maar nu ook niet om naar huis over te schrijven. Als hoofdgerecht nam ik de oxtail asam pedas (pikante ossenstaartcurry), waarin ik welgeteld vier ministukjes ossenstaart vond… als ik goed zocht. Alle hoop op het dessert gevestigd! Ik heb de neiging om alles te bestellen waarvan ik geen idee heb wat het is, dus toen ik sago gula melaka bespeurde, waarvan ik enkel wist dat gula melaka palmsuiker betekent en dus concludeerde dat het wel iets zoets zou zijn, ging ik ervoor. Het bleek dit te zijn:

Sagoparels (blijkbaar niet 100% hetzelfde als tapiocaparels, maar ik merk geen verschil) met een “tikkeltje” kleurstof, kokosmelk en palmsuiker. Ziet er vreemd maar toch nog lekker uit, niet? Guess again! Sago is voor de liefhebbers en het geheel was te zout, wat ik dan weer bijzonder vreemd vond gezien de massa palmsuiker die op de bodem lag. Niet mijn ding.

Voor we de volgende dag na een chaotische excursie richting Kota Bharu reden en met de boot naar de Perhentians vertrokken moesten we helaas nog lunchen. Los van water en bomen is er in de onmiddellijke omgeving niet veel te bikken te vinden (tenzij je de platgereden babytapir meetelt die we onderweg tegenkwamen, ocharme), dus jawel, weer naar het restaurant van het resort… met een paar druppeltjes angstzweet op het voorhoofd!

Gelukkig volgde toen de verlossing voor het Hornbill Restaurant, met hun Kantonese char hor fun (rijstnoedels met scampi, inktvis, groentjes en een ei). Naar presentatie toe niet veel soeps, maar qua smaak zat het gelukkig goed!

5. PERHENTIAN BESAR – Nia Cafe

Veel beter gesteld waren we op Perhentian Besar. Wit zandstrand, blauwe zee, geweldige koraalriffen om te gaan snorkelen, schattige pluisbolaapjes én, jawel, good food.

Qua keuzemogelijkheden wederom erg beperkt, maar genoeg om te weten waar we in het vervolg moeten zijn. 😉

Zo is een bezoekje aan Nia Cafe bijvoorbeeld zeker aan te raden, al was het maar om een klapke te doen met Mama Nia zelf. Een kapoentje eerste klas! Als lunch had ik er de Nia Cafe Special, een rijstgerecht met kip, wortel, kool, een gebakken eitje en heel veel pepertjes. “You like spicy?” had Mama Nia gevraagd toen ik de bestelling doorgaf. Misschien de volgende keer toch iéts minder.

6. PERHENTIAN BESAR – NEW COCOHUT CHALET

De beste plaats om je smaakpapillen te verwennen op onze strook strand van Perhentian Besar is zonder twijfel het hotel waar we verbleven: New Cocohut Chalet.

Links: beef sambal tumis, een eeuwige favoriet vanaf het moment dat ik mijn tanden erin zette. Gehakt met een krokante buitenkant en zachte binnenkant, een beetje ajuin en paprika en een zoete sambal die ik nooit ofte nooit zal vergeten. Ik heb dit gerecht zelf al eens nagemaakt thuis (Recept volgt!) en hallelujah, het kwam bijzonder dicht in de buurt! Zalig!

Rechts: scampi in een (lactosevrije!) saus met chilipepers, cashewnoten en knoflook om je vingers bij af te likken. Bonuspunten: in vergelijking met die erbarmelijke 6 of 9 stuks die je hier krijgt op restaurant krijg je er daar vééééél meer voor een fractie van de prijs.

Ook hun shakes waren ab-so-luut de moeite:

Ik nam een ananasshake (Recept volgt!), Mrs Pomegranate een chocoladeshake. Ze hebben er ook eentje met Snickers, trouwens.

7. PERHENTIAN BESAR – Abdul’s Chalets

Minpuntje: ons avondmaal bij een concurrent van ons hotel, Abdul’s Chalets (aan chalets geen gebrek; u had het al door). Abdul had immers een bordje met daarop de magische woorden “grilled barracuda”. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen al te grote visliefhebber, maar na de gegrilde barracuda die ik in een warung op Gili Air at op onze huwelijksreis (zie foto onderaan) kon ik moeilijk anders dan enthousiast worden. Helaas bleek Abduls versie een minder gesmaakte variant. De beelden spreken voor zich. Foto 1: barracuda op Gili Air, foto 2: Abduls barracuda:

8. LUCHTHAVEN KOTA BHARU – Hapjes!

Zoete gepofte rijstballetjes en licht gezouten bietenchips en om alles door te spoelen, een zeer vreemd drankje. F&N Sarsi ruikt naar medicijn, heeft helaas een gelijkaardige nasmaak, maar terwijl je het drinkt, proef je… niets.

Nog één foodiereisverslag te gaan voor Magical Malaysia! We’ve saved the best for last: Penang! ❤